Donald Trumps geweldige homo-rocksterrenspektakel

Wat het betekent dat de Republikeinse genomineerde Queen's We Are the Champions in de politieke arena bracht

Mike Segar

'Bedankt iedereen, bedankt, we houden van je, heel erg bedankt. Oh we gaan winnen, we gaan zo groots winnen, heel erg bedankt. Dank u. Heel erg bedankt. Dank u. We gaan zo groot winnen, heel erg bedankt dames en heren, bedankt, we gaan zo groot winnen, bedankt.'

Aanbevolen literatuur

• Tien redenen waarom de toespraak van Melania Trump een blijvende impact zal hebben

  David Frum

• 'Ik ben een schrijver vanwege bell hooks'

  Crystal Wilkinson

• De geliefde Filippijnse traditie die begon als een regeringsbeleid

  Sara Tardiff

Dat waren de eerste woorden van Donald Trump aan de menigte op de Republikeinse Nationale Conventie, waar hij maandagavond de toespraak van zijn vrouw introduceerde. Misschien was hij minder spraakzaam dan normaal, omdat het nummer waarvoor hij het podium had betreden, de overwinningsgevoelens had samengevat die net zo goed waren als elk nummer ooit: Queen's We Are the Champions gespeeld terwijl Trump uit een dramatisch silhouet tevoorschijn kwam.

We Are the Champions en zijn 1977 b-kant We Will Rock You zijn hoofdbestanddelen van arena-evenementen, maar typisch de sportieve soort. Dit was de bedoeling van de schrijver en zanger Freddie Mercury. Ik dacht aan voetbal toen ik het schreef, vertelde hij Circus in 1978. Ik wilde een participatiesong, iets waar de fans aan konden vastklampen. Natuurlijk heb ik er meer theatrale subtiliteit aan gegeven dan een gewoon voetbalgezang.

De levende leden van de band hebben het gebruik van het nummer door Trump veroordeeld en zeggen dat ze het niet leuk vinden dat hun muziek wordt gebruikt voor campagnes, en inderdaad lijkt We Are the Champions geen hoofdbestanddeel te zijn geweest van eerdere grote presidentiële biedingen. Trump die het nummer op zo'n spetterende manier gebruikt, is opmerkelijk - omdat het de overwinning aankondigt voordat het is behaald, omdat een door en door Brits werk wordt gebruikt om Amerika weer groots te maken, en vanwege de duidelijke tegenstrijdigheid tussen het standpunt van de GOP over LGBT-rechten en het feit dat de Mercurius een queer icoon is.

Ik sprak met Ken McLeod, de... auteur van Wij zijn de kampioenen: de politiek van sport en populaire muziek , voor zijn mening over het gebruik door Trump van een van de beste (en vrolijkste) sportliederen aller tijden. Hij doceert muziekgeschiedenis en cultuur aan de Universiteit van Toronto. Dit gesprek is bewerkt en ingekort.

Spencer Kornhaber: Wat vond je van de komst van Trump bij de RNC naar We Are the Champions?

Ken McLeod: Het is echt een rockster-moment, nietwaar? Hij gebruikt een nummer dat typisch wordt geassocieerd met rocksterrendom. Hij is in tegenlicht en je ziet hem in profiel, en dan onthult hij zichzelf. Heel theatraal.

'We Are the Champions' komt voor het eerst uit in 1977. Het is een top-10-hit. Maar dan maakt het echt een beeld voor zichzelf in de sportwereld, want je hebt dit zeer krachtige unisono refrein - een hypermannelijk refrein met dit uitdagende idee van meesterschap en verovering. Maar het is natuurlijk gedaan om een ​​boodschap van homoseksuele bevrijding uit te dragen. Het bevat teksten als 'Ik heb mijn zin gedaan maar geen misdaad begaan' en 'we willen maar door en door gaan', deze nauwelijks verhulde toespelingen op Freddie Mercury's semi-closed levensstijl. En als het nummer een hoofdbestanddeel wordt bij sportevenementen, wordt het een soort van omgekeerd als een heteronormatief volkslied en gaan die homoseksuele connotaties verloren.

Het past heel goed bij het idee van het spektakel en de sfeer van het carnavaleske dat sportevenementen - en politieke bijeenkomsten, wat dat betreft - afhankelijk zijn van het creëren. [De kritische theoreticus] Mikhail Bakhtin heeft de meest bekende definitie van het carnavaleske als tijdelijke opschorting van hiërarchie, dus je krijgt deze omkeringen van hoge en lage cultuur, oude en jonge, mannelijke en vrouwelijke identiteiten. Daar was het carnaval voor bedoeld: je zette een tijdje een masker op. Bekijk de originele video voor We Are the Champions. Freddie Mercury is in een harlekijnoutfit, een commedia dell'arte-personage.

Queen en Freddie Mercury staan ​​bekend om hun vermogen om hoge kunst en operacultuur en rockmuziek samen te voegen, dus je krijgt deze zeer liminale maskering van identiteiten in Queen. Natuurlijk werd Mercury's seksuele identiteit nooit openlijk vermeld. Maar het is moeilijk om de betekenis van een nummer als 'I Want to Break Free' te missen. wat ze deden in drag , en een nummer als Bicycle Race, een nauwelijks verhulde toespeling op biseksualiteit. Als je een mannelijke fan bent in de jaren 70 en begin jaren 80, toen Queen op het hoogtepunt van hun populariteit was, heb je dat allemaal over het hoofd gezien. Al deze liedjes gingen waarschijnlijk over homoseksuele bevrijding, maar je leest ze als puberale bevrijding. De teksten waren vaag genoeg.

Kornhaber: Je zet We Are the Champions in de titel van je boek over sport en muziek. Is het het ultieme nummer van dit soort - een arenanummer of hoe je het ook wilt noemen?

McLeod: Ik denk dat en 'We Will Rock Jij bent, ja. Het is verbazingwekkend hoeveel van deze nummers die zijn opgevat als sportliederen een soort homoseksuele of alternatieve levensstijlboodschap uitdragen. The Village People's YMCA is een ander voorbeeld, waar het oké is om op te staan ​​bij een honkbalwedstrijd en te dansen op een homoseksueel volkslied. Je krijgt het carnavaleske, het omdraaien van de hiërarchie.

Kornhaber: Er is een zekere mate van overlap tussen muziek die wordt gespeeld bij sportevenementen en politieke evenementen. Hoe vergelijkbaar zie je de twee velden als zijnde?

McLeod: Dat is waar we in dit begrip van spektakel terechtkomen. Guy Debord is de grote kritische theoreticus over het begrip spektakel. Hij beweerde dat spektakel kapitaal was - economisch kapitaal - opgehoopt tot het punt waarop het beeld wordt. Denk daar maar eens over na: Kapitaal geaccumuleerd tot het punt waarop het beeld wordt . Dat is Trump toch? Dat is Donald Trump.

Een politieke conventie en een massasportevenement vertrouwen beide op dat gemeenschappelijke spektakel om mensen samen te brengen. We zijn allemaal één, ook al is dat niet hoe de dingen echt zijn. Je kunt politiek zien als een teamsport - ik ben niet de eerste die die vergelijking maakt.

Kornhaber: Het campagnelied van Hillary Clinton, 'Fight Song' van Rachel Platten, heeft deze opbeurende refreinen en down-in-the-greppelverzen. Het viel me op dat het structureel erg lijkt op We Are the Champions.

McLeod: Een van de dingen die je niet over het hoofd mag zien is: wat is de motivatie om deze nummers te gebruiken? Nou, nummer één, je moet een cool nummer hebben. Het moet goed klinken en het publiek opwinden. Spreekt de muziek je politieke basis aan?

Nogmaals, Queen is een van die vreemde liminale gevallen waarin mensen de seksualiteit van Freddie Mercury over het hoofd zien en de betekenis van de teksten over het hoofd zien. Het is gewoon vaag genoeg, en omdat het dit mannelijke gitaargeluid heeft, deze krachtige drummer, is het gemakkelijk om over het hoofd te zien wat er werkelijk op het spel stond met de betekenissen van de nummers.

Dat is waar Trump het een beetje verkeerd doet. Bruce Springsteen en Ronald Reagan hadden hun beroemde ontmoeting met Born in the USA. Het klinkt aan de buitenkant alsof het een groot verheffend Amerikaans volkslied gaat worden en dat is het niet - het is erg kritisch over de VS. Nogmaals, je besteedt geen aandacht aan wat er feitelijk op het spel staat in het nummer zelf.

Kornhaber: Er zijn zoveel van dat soort voorbeelden. Maakt het je cynisch of het mogelijk is dat een nummer een gerichte, genuanceerde boodschap heeft die echt overkomt? Hoe vaak bereikt muziek ooit andere politieke doelen dan het bijeenbrengen van een menigte?

McLeod: Ik denk dat er veel gevallen zijn waarin muziek waarden beïnvloedt of politieke waarden kan beïnvloeden. Er is het Meghan Trainor-nummer All About That Bass [over] het lichaamsbeeld van jonge meisjes - dat is een nummer met een boodschap en kan een verschil maken. Maar een nummer dat openlijk in lijn is met een politieke campagne, zal waarschijnlijk niet op die manier resoneren. In de meeste gevallen proberen campagnes zich gewoon te associëren met het gevoel van het nummer, met een los gevoel van positiviteit of iets dergelijks. Dat is de reden waarom de eigenlijke tekst en betekenis van het nummer zoals doordrenkt door de artiest vaak over het hoofd wordt gezien.

Kornhaber: Wat zijn enkele andere voorbeelden van spektakel en het carnavaleske in sport en politiek?

McLeod: Carnivalesque gaat over dit idee van het omdraaien van sociale conventies en het omdraaien van identiteit. Bij een sportevenement mag een man een andere man kussen; dat is voor veel mensen onacceptabel gedrag op straat. Knuffelen en huilen en al dat stereotiepe niet-mannelijke gedrag wordt acceptabel. En op een [politieke] conventie wordt iedereen geacht gelijk te zijn en word je, hopelijk, één verenigde homogene partij. Jullie dragen daardoor allemaal een masker, je ware identiteit en je ware overtuigingen aan de deur achterlatend.

Onze algemene definitie van spektakel is een enorm evenement dat een hoge mate van bekendheid en publieke aandacht krijgt. Maar de theoretische definitie van spektakel is het idee dat het beeld alles overheerst. Nogmaals, kapitaal verzamelde zich tot het punt waarop het beeld wordt. Het is het uitgeven van geld. We hebben in onze samenleving niets beters te doen dan spektakel te creëren. De Olympische Spelen zijn een spektakel. Meestal associëren we het met sportevenementen, maar het geldt evengoed voor deze grote politieke conventies. En, het spijt me te moeten zeggen als Canadees, het is net zo waar voor het Amerikaanse politieke systeem, dat is gewoon een spektakel - het is een enorme hoeveelheid geld uitgeven aan imago. Donald Trump kan het, hij heeft het zijn hele carrière kunnen doen, omdat hij geld heeft.